7 magische momenten in Muscat die je nooit vergeet

Ik herinner me nog precies het moment dat ik voor het eerst in Muscat aankwam. De lucht was warm, een zachte mix van zee en woestijn, en ergens hing de geur van wierook in de lucht. Het was vroeg in de ochtend, de zon stond nog laag en de stad ontwaakte langzaam. Ik had geen idee dat me de komende dagen momenten te wachten stonden die als kleine schatten in mijn geheugen zouden blijven – zeven magische momenten die Muscat voor mij onvergetelijk maakten.

De eerste bracht me direct naar het hart van de stad: de Mutrah Souq. Al bij de ingang werd ik omringd door smalle straatjes vol kleuren en stemmen. Handelaren prezen hun waren aan en ik voelde me meteen teruggezet in de tijd. In een hoek zag ik een oude man die saffraandraden op een zilveren schaal uitspreidde. Ik rook eraan – een geur die naar zon en woestijn smaakte. Tussen stoffen, sieraden en specerijen voelde ik hoe levendig deze stad ademt.

Later die dag stond ik voor de Sultan Qaboos-moskee. Ik had foto’s gezien, maar niets kon tippen aan de werkelijkheid. Het wit van het marmer schitterde in de zon, de fijne mozaïeken leken geschilderd en de stilte binnen was zo diep dat zelfs mijn adem eerbiedig werd. Ik ging zitten op de koele vloer, liet mijn blik door de enorme koepel dwalen en begreep: dit was niet alleen een plek om te bidden, maar ook om vrede te vinden.

De volgende ochtend trok ik naar zee. De Corniche van Mutrah strekte zich voor me uit, een promenade tussen bergen en oceaan. Vissersboten dobberden rustig in het water, meeuwen cirkelden boven mijn hoofd en de zon glinsterde als vloeibaar goud op de golven. Ik kocht een verse chapati bij een kleine straatverkoper en liet me gewoon meevoeren door het moment. Daar zitten, mensen kijken en het geluid van de zee horen – de tijd leek even stil te staan.

Mijn vierde magische moment bracht me naar de geschiedenis. Ik bezocht de forten Al Jalali en Al Mirani, die als stille wachters boven de haven van Muscat staan. Hun muren vertelden eeuwenoude verhalen, over zeevaarders, handelaren en veldslagen. Toen ik op de muur stond en over de zee uitkeek, stelde ik me voor hoe ooit vreemde schepen opdoken – en hoe dezelfde muren hen ontvingen of verdedigden.

Maar Muscat liet me niet alleen geschiedenis zien, ook avontuur. Tijdens een boottocht de baai op beleefde ik mijn vijfde magische moment: dolfijnen. Plotseling doken ze naast de boot op, sprongen uit de golven en speelden met elkaar, alsof ze ons mensen wilden herinneren aan hoe licht het leven kan zijn. Ik lachte hardop, de wind sloeg in mijn gezicht en voor een ogenblik was ik gewoon daar – volledig in het nu.

Mijn zesde moment hoorde bij de avond. Ik stond weer op de Corniche, de zon zakte langzaam achter de bergen en de hemel kleurde van oranje naar paars. Families wandelden voorbij, kinderen speelden aan de waterkant en de lichten van de stad begonnen te fonkelen. Een klein meisje gaf me een schelp, zonder een woord te zeggen, en rende toen lachend weg. Het was zo’n klein moment, maar het voelde als een geschenk.

Het laatste, zevende moment kwam in de nacht. Terug in het hotel opende ik het raam, en het ruisen van de zee begeleidde me. Ik rook nog steeds de wierook die door de straten zweefde, zag de sterren boven de stad en voelde een rust die ik anders alleen op lange reizen ervaar. Ik dacht aan de souqs, de moskee, de dolfijnen, aan de smaak van dadels en chapati – en wist: Muscat had me meer gegeven dan ik ooit had verwacht.

Muscat is geen stad die je simpelweg bezoekt. Je leeft haar, ademt haar, voelt haar in elk detail. En als je er eenmaal bent geweest, neem je een stukje mee naar huis – onzichtbaar, maar voor altijd.